Horeca’s rokersruimte problematiek

De roker blaast zijn rook in de zuurstof die een niet roker, die zich in dezelfde ruimte bevindt, inademt. Dit geeft een niet roker een benauwd gevoel in de luchtwegen.  Is dat niet de grootste reden waarom de rokersruimtes in de horeca uitgevonden zijn? Mensen die niet goed tegen rook kunnen hoeven dan niet passief mee te roken en kunnen rustig op hun eigen plek blijven zitten. 

Als het om chocolade eten gaat dan is het anders. Je kan hooguit in de verleiding komen om ook chocolade te willen eten terwijl je eigenlijk wilt afvallen, maar die keuze maak jezelf. Je word niet van je plek verjaagt omdat je buurvrouw witte chocolade eet terwijl jij niet van witte chocolade houdt.

Al die ophef over dat er speciale rokersruimtes moesten komen in de horeca, waar ging dat dan over? Nu heeft Clean Air Nederland de rechter ineens doen besluiten dat het afgelopen moet zijn met de rokersruimtes in horecagelegenheden. Alsof je als horeca baas geen andere dingen aan je hoofd hebt dan al die opgelegde wetten en regels. Hoe goed is hier eigenlijk over na gedacht?

Achttien jaar geleden stopte ik met roken. Na vijf en twintig jaar voelde ik duidelijk dat mijn luchtwegen achteruit gingen van al dat roken. Bij elke sigaret kreeg ik het gevoel dat ik mijzelf aan het vergiftigen was. Zonde want mijn longen zijn mijn zuurstof provider en zuurstof heb ik nodig om van te leven. Ik vond mezelf genoeg waard om te stoppen met roken. Waarom zou ik mijn broodnodige zuurstof blokkeren met teer? En waarom zou ik  anderen spekken die daar dan rijk van worden terwijl ik er vroeg of laat waarschijnlijk ziek van wordt? De meeste mensen met longkanker zijn nu eenmaal rokers. Dat is in de medische wereld grondig onderzocht. Het kost de wereld handen vol geld dat roken. Als sterke vrouw zou dat stoppen met roken mij heus wel lukken. 

Als niet roker heb ik niets te zoeken in een rokersruimte. Naar mijn idee zijn er pas problemen als rokersruimten in de horeca afgeschaft worden. Mensen die niet meer binnen mogen roken gaan dan naar buiten. Wat krijg je dan? Enthousiaste buiten rokers die hun luidkeelse conversatie midden in de nacht voor je deur gaan voeren? Als jij toevallig net als ik tegenover, onder of naast een horecagelegenheid woont dan is dat natuurlijk helemaal niet wenselijk. Mijn slaapkamer raam grenst aan de ingang van een grote horeca onderneming. 

Trouwens wel erg jammer dat rokers hun eigen longen blijkbaar met volle overtuiging willen vervuilen. Hoe kunnen we nou een schoner milieu om ons heen realiseren als mensen het voor zichzelf niet eens over hebben om hun eigen longen vrij te willen houden van al die zwarte teer die de broodnodige zuurstof in de longen uiteindelijk blokkeert? 

Roken is zo achterhaald.

Camera plaatsen? Voors en tegens.

Het voorval, dat in mijn vorige blog staat wil ik eigenlijk loslaten. Toch lukt het mij slecht om het gegeven dat mijn auto vernield is en dat ik daar nu voor op moet draaien zomaar van mij af te zetten. Ik vraag mij nu af of het zinnig is om een camera op mijn geparkeerde auto te richten. Zelf weet ik niets over camera’s en de regels en wetten die horen bij het plaatsen ervan, laat staan dat ik weet over hoe mijn medeburgers erover denken als ik een camera zou richten op de openbare ruimte, met als doel om mijn eigen auto in de gaten te houden.

Onderzoek

In twee besloten groepen op Facebook waar ik bij ingeschreven sta plaatste ik een oproep. In die oproep heb ik mensen uit de groep gevraagd of ze ervoor of ertegen waren als een buur een camera richt op zijn of haar auto op de openbare parkeerplaats. Ook heb ik uitgelegd waarom ik die oproep plaatste, door wat er met mijn auto was gebeurd.

Voors en tegens

Sowieso waren er in twee dagen ongeveer honderd mensen die hierop reageerden. Vijftig mensen reageerden met dat ze het prima vonden, gewoon doen. Als je niets fout gedaan hebt dan heb je toch ook niets te verbergen. Tien voorstanders gaven aan dat ze alleen voor waren als de beelden voor dat betreffende doel gebruikt zouden worden.
Twintig mensen waren tegen en vonden het bezwaarlijk en onacceptabel. Misbruik op sociale media was daarbij een punt. Zo van: ‘Stel ik ga op mijn bek en ik zie mijzelf terug op Dumpert, dan sta ik voor gek’. Daarnaast: ‘Stel ik geef een niets voorstellende innige omhelzing aan een collega, hoe leg ik dat dan uit als mijn vrouw dat ooit op camerabeelden tegenkomt?’ Of: ’Stel ik ga met mijn man op straat bepaalde erotische fantasieën naleven en dat wordt dan gefilmd en misbruikt’. Derest van de mensen attendeerden mij op zinnige regels en systemen rondom dit onderwerp.

Indiscreet

Zomaar beelden van anderen van je camera plukken en dan misbruiken op social media of anderszins is mijns inziens not done en behoorlijk indiscreet. Daarbij vraag ik mij onmiddellijk af of de mensen die dat doen het ook op prijs zouden stellen als wij hen voor gek zouden zetten of beelden tegen ze zouden misbruiken?

Camera in beeld

Sinds kort is er een politiesysteem dat ‘camera in beeld’ heet. Camera in beeld maakt het mogelijk dat men een eigen camera plaatst, gericht op een eigendom zoals bv. een auto of voordeur zolang de privacy van omwonenden hiermee niet geschonden zou worden en je de camera bij de politie eerst registreert. Informatie hierover kan je vinden op: https://www.politie.nl/themas/camera-in-beeld.html.

Bescherming persoonsgegevens

Verder is het verstandig om regels van de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) te lezen. Zij zijn in 2017 middels een overheidsbesluit aangewezen als toezichthouder op de algemene bescherming van persoonsgegevens en de uitvoeringswet, hetgeen alles te maken heeft met privacyrecht. Informatie hierover vind je op: https://autoriteitpersoonsgegevens.nl/nl/onderwerpen/foto-en-film

Het oog van Big Brother

Degene die mijn spullen sloopt en er geen verantwoording voor neemt mag van mij door het oog van Big Bro opgeslagen worden. In die zin zou ik zeker een camera willen plaatsten. Er speelt bij mij alleen nog een andere tegen. Financieel kan ik het mij niet permitteren om een goede buiten camera te kopen die ook scherpe nachtbeelden geeft. De tijd breekt daarmee aan om dit voorval maar weer los te laten.

Gelukkig!

Afgelopen woensdag stond ik op het punt om een van de meiden uit ons popkoor op te halen voor een avond zingen. Op het moment dat ik mijn voordeur dichttrok realiseerde ik mij dat ik de sleutels binnen had laten liggen. Ik ja, die altijd drie keer nadenk voordat ik mijn deur sluit had zomaar genoegen genomen met de vluchtige gedachte dat de sleutels wel in mijn zak zouden zitten. Het geluk aan mijn zijde was dat ik de reservesleutels bij een goede vriend om de hoek had liggen en die was thuis. Ik belde mijn koorlid en legde haar uit waarom ik later zou zijn.

Beneden stapte ik Dolly, mijn auto in. Onder de ruitenwisser zag ik een opgevouwen briefje liggen. Vanwege tijdgebrek besloot ik eerst mijn reservesleutels te halen en mij dan later over dat briefje te ontfermen. Gelijk toen ik wegreed voelde het alsof Dolly de auto van Fred Flinstone was, zo hobbelig. Ik stopte en stapte uit. In de schemer inspecteerde ik een lekke band. Hard schreeuwde ik iets lelijks. Voorzichtig reed ik Dolly achteruit het parkeervak weer in. Toen ik uitstapte en door het licht van de lantaarnpaal beter kon zien wat er aan de hand was, tierden er luidkeels nog een paar dingen uit mijn stembanden die niet getuigden van een compliment aan de goden.

Het briefje onder de wissers zat door vocht vastgeplakt aan het raam. Ik maakte het met fingerspitzengefühl los en open. Naast mij had een man net een kinderwagen uit zijn auto geladen en tussen onze auto’s door kwam hij mijn kant op. ‘Dat ziet er slecht uit’ zei hij. Wel een geruststellend idee dat iemand een briefje achterliet, wisselden we uit. ‘Maak er een foto van’ opperde hij omdat het briefje door vocht wat uit elkaar dreigde te vallen. ‘Goed idee', zei ik en ik bedankte de man terwijl ik gelijk zijn tip opvolgde.

‘Gelukkig heeft u alleen een lekke band’, was een van de dingen die in het briefje stond. Er stond ook een leesbaar 06 nummer in. De linker voordeur van mijn auto had niet alleen die nieuwe vette witte kras waarvan het leek of ie met witte stift was aangezet. De enorme deuk in de voordeur zat er eerder ook nog niet. Mijn bumper was aan de linkerkant helemaal losgeslagen. Dat stond allemaal niet in het briefje maar misschien waren er na de schrijver van het briefje nog vandalistische kabouters langs geweest die niet zo aardig waren om een 06 nummer achter te laten? Achteraf bleek het achtergelaten telefoonnummer na diverse bel en sms pogingen niet in gebruik te zijn.

Toch kon mijn geluk die avond niet op. Het idee dat ik mijn huis weer in kon oversteeg het boze kabouter gevoel. Mijn koorlid kwam mij met haar auto halen. We waren maar een klein beetje te laat op een heel speciale zangavond met zangeres en zangcoach 'Ilse Huizinga'. Zij zou die avond, vanwege het grote verlies van onze zeer gewaardeerde koordirigente wijlen Karen de Vries eerder dit jaar, met ons kennis komen maken. Die kennismaking was leerzaam en leuk. Gelukkig!