Schitterende toekomst

In week twintig las ik de blog van Marjolijn Bruurs van Mantelzorgelijk waarin zij mantelzorgers opriep om met goed nieuwsberichten te komen. In de grote diversiteit aan zaken rondom mantelzorgers, is een grote diversiteit aan goed nieuwsberichten te bedenken. Persoonlijk vroeg ik mij onmiddellijk af: ‘Wat kan ik in de geest van deze tijd, in het kader van goed nieuws over verpleeghuizen met Corona schrijven?’ Bij mijn grijze massa kwam het volgende naar boven: ‘Het zand moet eerst de oester irriteren en dan pas verschijnt de parel.’ Voor mij ligt het goede nieuws nu namelijk grotendeels in die wijsheid verscholen. Mijn moeder van vijfentachtig zit, net als vele anderen, vanwege Corona en bij wijze van bescherming, inmiddels negen weken opgesloten, in een kleinschalige woonafdeling voor mensen met niet aangeboren hersenbeschadigingen. Bij mijn moeder die nog behoorlijk scherp van geest is, is de wereld nu vele malen kleiner geworden, door de, zoals zij dat zelf noemt: ‘gezondheidsoorlog’.

De goed nieuwsberichten van mijn moeder zijn meestal van vluchtige aard. Van de week had een familielid van een van de bewoners taart laten brengen. Mams had op de radio gehoord dat Maxima jarig was en dat zou volgens haar een reden zijn voor taart. ‘We zijn heel erg verwend’, de opgetogenheid in haar stem is voor ons heerlijk om te horen. Een paar dagen ervoor vertelde mams dat een van de verzorgers over de gang gilde van blijdschap, over dat de Corona op hun afdeling eindelijk was opgelost. Mams vertelde ook dat ze toen eerst even moest huilen maar direct daarna had ze geroepen:
‘Oh wat fijn, dan mogen mijn kinderen weer komen.’ Helaas het is nog te vroeg om te juichen, er nog is een palliatieve Corona patiënt in huis op een andere afdeling. Bewoners in dit huis mogen dus nog steeds geen bezoek ontvangen. Gelukkig werd mams wel weer opgehaald door de fysiotherapeut. Zo kon ze wel eindelijk na negen weken weer even van die kleinschalige woonafdeling af. Haar twee wekelijkse activiteit in de beentrainer was weer begonnen. Hopelijk fietste ze in dat apparaat het Maxima taartje er weer af.

De militairen die een paar weken vrijwillig zorg verleenden in verpleeghuizen in Amsterdam waren geschrokken van de zorgverlening op de afdelingen. Zowel de slechte hygiëne als de slechte handhaving m.b.t. besmettingen op de verpleegafdelingen vielen hen op. Dat las ik in een Zeeuwse krant, de soldaten kwamen volgens mijn moeder uit Brabant. Nu zijn ze weer op missie elders maar ik denk dat ze heel goed werk hebben verricht. Militairen zijn namelijk goede richtlijnen gewend en ze leren op elkaar te letten zodat er controle is. In de verpleeghuizen ‘waren’ geen goede richtlijnen en zeker niet m.b.t. Corona. De controle ‘was’ er sowieso al jarenlang ver te zoeken. Mantelzorgers waren daar al jarenlang van op de hoogte. Hun regelmatig terugkerende berichten hierover zette niet of nauwelijks zode aan de dijk. Geen wonder dat zoveel mantelzorgers uitgeput raakten, zij hebben ook nog hun eigen leven ernaast, maar ze willen hun dierbaren niet in de steek laten. Het steeds opnieuw aangeven van dezelfde problematiek zuigt veel energie weg. De soldaten hebben de schrijnende tekortkomingen in de wereld van de verpleeghuizen kunnen aanwijzen. Zij hebben hierover gerapporteerd aan koning Willem Alexander. Dat is voor mij nou een goed nieuwsbericht, het betekent dat er bij een volgende Corona piek een andere trend gevolgd kan worden. De vraag is alleen hoe?

De zesentwintig verpleeghuizen in Nederland die wel weer mogen experimenteren met bezoekers, hebben qua kwaliteit van zorg en hygiëne hun zaken blijkbaar beter geregeld? Zij hadden geen Corona patiënten. Wat is hun geheim waardoor ze de Corona buiten de deur hielden? Waarschijnlijk is een van de redenen dat er minder mensen in en uit lopen. Dit geeft misschien dan veel minder risico als het gaat om virus load. Toch zal dit zeker niet de enige reden zijn. Wel zou dit een goed nieuwsbericht op wereldniveau mogen zijn want zij hielde de Corona wel buiten de deur. Stof tot nadenken?

Het is te hopen dat er lering getrokken wordt uit dat wat niet goed is gegaan zodat er snel verbeteringen komen, in plaats van eenzame doodskisten. Laten we de parels verzamelen en daar een mooi parelsnoer van rijgen voor een schitterende toekomst.

Amsterdam, woensdag 20 mei 2020 - door: Mickey Oudkerk Pool

Dit artikel is ook geplaatst op:

https://mantelzorgelijk.nl/schitterende-toekomst/