Gisteren zei een van de dames uit mijn les, ‘de nuance’ is verdwenen, mensen hebben geen onderscheidingsvermogen meer. En dat is volgens mij inderdaad precies wat er op dit moment aan de hand is. Alles wordt over een kam geschoren door bepaalde bevolkingsgroepen. Of het gaat die mensen om Joden of het gaat ze om Moslims. Het lijkt erop alsof er sinds de narigheden in Gaza niets anders meer bestaat dan Joden en Moslims. Ineens wordt er gesproken over Moslims alsof ze een integratie probleem zouden hebben en Joden zouden automatisch Netanyahu aanhangers zijn. Mensen die deze wijsheden in pacht hebben manoeuvreren in grote kuddes achter elkaar aan. Ze zijn voor of ze zijn tegen en andere mogelijkheden lijken helemaal niet meer te worden waargenomen.
Jongeren met een moslimachtergrond die al hun leven lang in Amsterdam wonen, hebben die eigenlijk wel een integratie probleem? Ik denk zelf van niet.
Op dit moment worden Joodse mensen automatisch als Netanyahu aanhangers gezien. Veel van die Joodse mensen zijn tegen Netanyahu maar krijgen wel zijn shit over zich heen alsof zij de schuld van zijn van al die hartverscheurende gewelddadigheden die in zich in Gaza afspelen. Hoe kan je als burger zo'n oorlog stoppen? Met geweld naar je medeburgers in ieder geval niet.
Ook zoiets waar nuance te wensen over laat is dat religie de schuld krijgt van oorlogen. Zelf ben ik geen aanhanger van een bepaald geloof. Dat neemt niet weg dat ik wel geloof in het goede, in de weg van het hart, in samenwerking, in tolerantie en respect ofwel ik geloof in universele liefde. Daarvoor hoef ik geen Bijbel, Koran, of Talmoed aan te hangen. Daarbij komt dat veel mensen die wel een bepaald geloof aanhangen, of het nou Moslims, Christenen of Joden zijn, dat doen vanuit een goed hart en die mensen zijn helemaal niet bezig met gewelddadigheden en keuren dat ook af. In bepaalde landen word helaas ook oorlog gevoerd om materiële zaken zoals land en dat heeft helemaal niets te maken met religie.
Er zijn zoveel meer perspectieven dan alleen de voorkant en de achterkant van de dingen. Dat was altijd waarom ik zo trots was op Amsterdam, die stad waarin ik op de wereld kwam en opgroeide vanaf de zestiger jaren. Die stad waarin alle culturen welkom waren en van elkaar konden leren. Die wereld van diversiteiten die in vrede met elkaar samen werkten. We dachten over dingen na en waren creatief. Leven en laten leven was het motto en van daaruit ontstonden er prachtige nuances.
Waar zijn die nuances nu?