De familie Mees troost
Mijn moeder was haar hele leven dol op dieren. Eigenlijk had ze dierenarts willen worden, dat vertelde ze mij een paar jaar geleden pas. Ze vond het jammer dat dat er nooit van was gekomen. Wel waren er in ons ouderlijk huis altijd dieren aanwezig. Zoogdieren, reptielen, vogels, knaagdieren. Je kon het zo gek niet bedenken of wij hadden het al eens in huis gehad. Ze hield ook altijd veel van Meesjes en maakte ons erop attent als ze ergens een Koolmees zag in ons bijzijn. Ongeveer een week voor haar overlijden, vroeg ik aan mijn moeder: ‘Als jij er niet meer bent, geef je dan zo nu en dan nog even een teken van leven? Is er dan een vogeltje dat jouw aanwezigheid vertegenwoordigd of een vlindertje? ‘Ja’ zei ze, ‘een Ooievaar’. Nadat ik mijn thee eerst bijna over de tafel uitproestte van het lachen, protesteerde ik. Een Ooievaar? Dan zou ik haar dus bijna nooit meer zien! Waarop zij mij gelukkig liet weten dat het een Meesje zou zijn. Vanuit het raam van mijn huis, zie ik al vijfender