Vooraf reserveren

In week tweeëntwintig, na tien weken, kon ik als 1e contactpersoon een tijdstip reserveren om mijn moeder een uurtje te zien. Al vier jaar verzorgde ik haar, normaal..., noodgedwongen twintig uur per week. Voor de afspraak mochten wij kiezen waar we de ontmoeting wilden laten plaatsvinden. Samen naar buiten in een rustig deel van de buurt met de nodige bescherming, afstand en mondkapjes, had onze voorkeur. In haar eigen kamer wilde ik haar niet ontmoeten, ik mocht dan niets aanraken en dat idee frustreerde mij.

Aan de slechte hygiëne in de kamers van de bewoners is vast niet veel veranderd. Eens per week zijn er schoonmakers voor het in sneltrein tempo schoonmaken van toiletten, wastafels en vloeren in de kamers van de bewoners. Dat is al jaren zo. Zouden de schoonmakers nu dan ook wekelijks de deurknoppen schoonmaken? Stof afnemen is nooit tijd voor. De vuilnisbak in de badkamer wordt verschoond terwijl iedere keer de pedaalemmer in de kamer overvol met vuil achter bleef, net als de uitgebloeide bossen bloemen.
Bij mensen die zelf niet naar het toilet kunnen zoals mijn moeder, gaat nogal eens wat mis. Iemand die heel nodig moet, wil op het moment suprême hier en daar nog wel eens wat naast de pot of op het transferapparaat lekken. De schoonmaak van dit soort dingen was altijd vanzelfsprekend voor de mantelzorgers want anders gebeurde het gewoon niet. De zorg had er namelijk geen tijd voor. Hoe is dat nu, en hoe is dat gegaan, zonder mantelzorgers? Wij geloven nog steeds niet zo in kabouters.

Beneden in het huis van de wijk dat bij het verpleeghuis hoort zag ik dat alles wel brandschoon is. Natuurlijk desinfecteerde ik eerst mijn handen met een gel, die via een voetpedaal uit een dispenser komt. Daarna stelde een personeelslid mij toen volgens het standaard protocol alle vragen en de infrarood thermometer op mijn voorhoofd gaf 36,7 aan. Even later zag ik mijn moeder in haar rolstoel aankomen, begeleid door een verzorgster. Haar gezicht zag er teleurgesteld uit, hetgeen niks voor mijn moeder is. Maar dat ze je op je oude dag zo'n lange tijd je vertrouwenspersoon en je broodnodige extra verzorging afnemen, is wel zeer teleurstellend. Daarbij, het kleine beetje controle dat ze had is ze nu ook grotendeels kwijt en omdat ze het tien weken zonder beweging en prikkels moest doen, is haar korte termijn geheugen zwaar beschadigd. Dat weet ze zelf en daar lijdt ze onder.

De afspraak was dat ik alleen op anderhalve meter afstand van mijn moeder mocht komen en ze zou een mondkapje krijgen. Dat mondkapje waren ze aanvankelijk vergeten, kan gebeuren. Voor hun is ook alles nieuw. Maar toen ik het alsnog kreeg was de boodschap of ik dat even bij haar om wilde doen. Het mondkapje had vier draden die achter haar hoofd per twee aan elkaar geknoopt moesten worden. Gek hè maar dat lukte mij niet op anderhalve meter afstand.

Toen we eenmaal buiten aangekomen waren bij de moestuintjes, klaarde ma gelijk op. Ze werd zo enthousiast van het groen en de buitenlucht. Van prinsessenboon tot kruisbes wees ze aan en de rododendron herkende ze ook. Bij de bijenkorven en later bij de kippenhokken, kwamen haar verhalen weer los.

Volgens het KNMI zou het de week erop regenachtig zijn. We mochten ook beneden reserveren, in de uitkijk, een ruimte in het huis van de wijk. Bij mooi weer mochten wij dan alsnog naar buiten. Binnen werd het, met uitzicht op het plein buiten, waar de mensen die normaal binnen zitten elkaar nu dagelijks op het plein ontmoeten. We zaten aan een tafel die meer dan anderhalve meter diep was en dwars over de breedte van de kamer opgesteld stond. Zo kon het bezoek niet in de verleiding komen om te dichtbij te gaan zitten. Ik kon ze geen ongelijk geven, zij zijn verantwoordelijk en ze waren net twee weken Corona- vrij. Dit huis wil geen enkel risico lopen. Ze hadden het geluk dat er maar vijf mensen Corona kregen. Twee daarvan zijn gestorven.
Wat ik wel gek vond was dat ik mijn moeder vorige week buiten wél mocht duwen met haar rolstoel en afgelopen keer niet, terwijl ik haar wel een mondkapje om mocht doen...


Uiteindelijk was het weer gezellig met zijn tweeën, ook al was het ver bij elkaar vandaan aan zo’n diepe tafel. Heel veel van de ansichtkaarten, die haar door allerlei vrienden en familie waren toegestuurd en waar ze heel erg blij mee was, was ze op een of andere manier kwijt geraakt. Er kwamen weer nieuwe kaarten. Die had ik voor haar in een map gedaan. Omdat ze daar slecht zelf doorheen kwam –lezen is moeilijk en ook bladzijden omslaan is zwaar met maar één hand…- , konden we dat die dag samen doen. Een studente die via Markant als vrijwilligster ingezet was, had mijn moeder een brief geschreven en een paar zelf getekende kaarten gestuurd. Mijn moeder was daar verrukt van, die jongedame tekent namelijk sprookjesachtig en schrijft ook erg mooi. Er zat een verhaaltje bij over een aangewaaide iep dat ik aan mijn moeder voorlas. Olmen blijken ook Iepen te zijn vertelde mijn moeder. ‘De Uil zat in de Olmen’ is dus eigenlijk ‘de Uil zat in de Iep’. Nooit geweten. Mijn moeders lange termijn-geheugen werkt gelukkig nog als dat van een olifant.

Dit artikel is ook geplaatst op:

https://mantelzorgelijk.nl/vooraf-reserveren/