Schitterende toekomst

In week twintig las ik de blog van Marjolijn Bruurs van Mantelzorgelijk waarin zij mantelzorgers opriep om met goed nieuwsberichten te komen. In de grote diversiteit aan zaken rondom mantelzorgers, is een grote diversiteit aan goed nieuwsberichten te bedenken. Persoonlijk vroeg ik mij onmiddellijk af: ‘Wat kan ik in de geest van deze tijd, in het kader van goed nieuws over verpleeghuizen met Corona schrijven?’ Bij mijn grijze massa kwam het volgende naar boven: ‘Het zand moet eerst de oester irriteren en dan pas verschijnt de parel.’ Voor mij ligt het goede nieuws nu namelijk grotendeels in die wijsheid verscholen. Mijn moeder van vijfentachtig zit, net als vele anderen, vanwege Corona en bij wijze van bescherming, inmiddels negen weken opgesloten, in een kleinschalige woonafdeling voor mensen met niet aangeboren hersenbeschadigingen. Bij mijn moeder die nog behoorlijk scherp van geest is, is de wereld nu vele malen kleiner geworden, door de, zoals zij dat zelf noemt: ‘gezondheidsoorlog’.

De goed nieuwsberichten van mijn moeder zijn meestal van vluchtige aard. Van de week had een familielid van een van de bewoners taart laten brengen. Mams had op de radio gehoord dat Maxima jarig was en dat zou volgens haar een reden zijn voor taart. ‘We zijn heel erg verwend’, de opgetogenheid in haar stem is voor ons heerlijk om te horen. Een paar dagen ervoor vertelde mams dat een van de verzorgers over de gang gilde van blijdschap, over dat de Corona op hun afdeling eindelijk was opgelost. Mams vertelde ook dat ze toen eerst even moest huilen maar direct daarna had ze geroepen:
‘Oh wat fijn, dan mogen mijn kinderen weer komen.’ Helaas het is nog te vroeg om te juichen, er nog is een palliatieve Corona patiënt in huis op een andere afdeling. Bewoners in dit huis mogen dus nog steeds geen bezoek ontvangen. Gelukkig werd mams wel weer opgehaald door de fysiotherapeut. Zo kon ze wel eindelijk na negen weken weer even van die kleinschalige woonafdeling af. Haar twee wekelijkse activiteit in de beentrainer was weer begonnen. Hopelijk fietste ze in dat apparaat het Maxima taartje er weer af.

De militairen die een paar weken vrijwillig zorg verleenden in verpleeghuizen in Amsterdam waren geschrokken van de zorgverlening op de afdelingen. Zowel de slechte hygiëne als de slechte handhaving m.b.t. besmettingen op de verpleegafdelingen vielen hen op. Dat las ik in een Zeeuwse krant, de soldaten kwamen volgens mijn moeder uit Brabant. Nu zijn ze weer op missie elders maar ik denk dat ze heel goed werk hebben verricht. Militairen zijn namelijk goede richtlijnen gewend en ze leren op elkaar te letten zodat er controle is. In de verpleeghuizen ‘waren’ geen goede richtlijnen en zeker niet m.b.t. Corona. De controle ‘was’ er sowieso al jarenlang ver te zoeken. Mantelzorgers waren daar al jarenlang van op de hoogte. Hun regelmatig terugkerende berichten hierover zette niet of nauwelijks zode aan de dijk. Geen wonder dat zoveel mantelzorgers uitgeput raakten, zij hebben ook nog hun eigen leven ernaast, maar ze willen hun dierbaren niet in de steek laten. Het steeds opnieuw aangeven van dezelfde problematiek zuigt veel energie weg. De soldaten hebben de schrijnende tekortkomingen in de wereld van de verpleeghuizen kunnen aanwijzen. Zij hebben hierover gerapporteerd aan koning Willem Alexander. Dat is voor mij nou een goed nieuwsbericht, het betekent dat er bij een volgende Corona piek een andere trend gevolgd kan worden. De vraag is alleen hoe?

De zesentwintig verpleeghuizen in Nederland die wel weer mogen experimenteren met bezoekers, hebben qua kwaliteit van zorg en hygiëne hun zaken blijkbaar beter geregeld? Zij hadden geen Corona patiënten. Wat is hun geheim waardoor ze de Corona buiten de deur hielden? Waarschijnlijk is een van de redenen dat er minder mensen in en uit lopen. Dit geeft misschien dan veel minder risico als het gaat om virus load. Toch zal dit zeker niet de enige reden zijn. Wel zou dit een goed nieuwsbericht op wereldniveau mogen zijn want zij hielde de Corona wel buiten de deur. Stof tot nadenken?

Het is te hopen dat er lering getrokken wordt uit dat wat niet goed is gegaan zodat er snel verbeteringen komen, in plaats van eenzame doodskisten. Laten we de parels verzamelen en daar een mooi parelsnoer van rijgen voor een schitterende toekomst.

Amsterdam, woensdag 20 mei 2020 - door: Mickey Oudkerk Pool

Dit artikel is ook geplaatst op:

https://mantelzorgelijk.nl/schitterende-toekomst/

Hoe goed te zorgen voor gezonde ouderen in verpleeghuizen met Corona?

Je stuurde een handkus op die foto die ik vorig jaar van jou maakte. We waren toen onderweg naar de supermarkt, jij in je rolstoel en ik erachter. Die foto had ik gisteren, op moederdag, op mijn telefoon in handen. In gedachten stuurde ik jou een dikke pakkerd terug. Afgelopen weken kon ik twee keer op raambezoek bij jou. De eerste keer met het hoogwerkers bedrijf Riwal uit Dordrecht. Belangeloos kwamen deze mannen voor veertien bewoners langs zodat hun dierbaren één voor één omhoog konden met de hoogwerker.
Zelfs een hondje mocht mee naar de derde verdieping, om een dame, die op die dag 97 werd, te kunnen begroeten bij het raam. Jouw raam spiegelde zo erg dat ik je nauwelijks kon zien door de zon die erin scheen. Jij kon mij wel goed zien en het was heel leuk om mee te maken. Een paar weken later mocht ik nog eens bij je op raambezoek. Dit keer in het bakkie dat aan de hijskraan van de brandweerauto vastzat. Ook de brandweermannen hesen meerdere mensen naar boven, om hun dierbaren bij het raam te kunnen begroeten. Die blik op jouw smoeltje, toen ik in het bakkie van de brandweer omhoog gehesen werd richting jouw raam, sprak boekdelen. Wat is er veel veranderd hè mams? En, oh wat is alles dubbel nu er Corona heerst.

Het eten was er gelukkig wel een beetje op vooruit gegaan. Het restaurant van beneden had tijdelijk de voedselvoorziening overgenomen van de verzorgers. Vanaf het begin van de Corona crisis had ik een overduidelijke hand-out gestuurd aan de zorg. Ik mocht immers niet meer naar binnen maar de taken die ik deed waren niet minder essentieel voor jou. Jouw nieuwe ‘normaal’ werd, ondanks die hand-out, toch niet opgevolgd door het team van verzorgers. Je kreeg dus nu te weinig verschoning en je persoonlijke hygiëne en verzorging was zonder mij van zeer laag peil.
Klachtbrieven en telefoongesprekken die ik hierop liet volgen, leken hier en daar soms een beetje te helpen. Extra vrijwillige krachten, waaronder stagiaires van zorgopleidingen en jonge militairen (uit medische opleidingen), schoten te hulp.

‘Fijn hè mams zoveel mannelijke krachten om je heen?’ Mams antwoordde: ‘Ja zeker, veel gezelliger, die jonge mannen zijn veel minder kattig dan de meeste vrouwen hier.’

Met het beeldbellen ging het steeds opnieuw mis. Weken geleden had ik hier al een duidelijke afspraak voor gemaakt met de zorg. Dat plan ontstond omdat het nummer voor beeldbellen op de afdeling, helemaal niet bereikbaar was op tijden die de zorg ervoor doorgaf aan ons. Als ik haar via de afdelingstelefoon belde had ze nooit privacy. Zelf telefoneren lukt haar niet meer. Het plan was om twee keer per week te mogen beeldbellen, op vaste dagen en tijden.
Haar tablet werd op een vaste plek in haar kamer opgehangen in de tablet houder die ik bij haar achterliet. Helaas, het werd steeds opnieuw niet in de agenda gezet. Iedere keer wist niemand er wat van. Ik zat dan online te wachten tot mams uiteindelijk niet verscheen. Steeds opnieuw moest ik dan de afdeling bellen om uit te leggen aan de zorg hoe en wat rondom mijn moeders tablet en onze beeldbel afspraak. Het duurde dan ongeveer een half uur voordat we even gezellig konden beeldbellen. Wie weet gaat het de volgende keer wel goed want een van de militairen was zo slim om het in de agenda te zetten.

Op de kleinschalige woonafdeling naast die van mijn moeder, zijn nu nog drie bewoners in quarantaine vanwege besmetting met Corona. Om op de afdeling van mijn moeder te komen moet je eerst langs die afdeling. Naast verzorgers is er niemand anders welkom op die twee afdelingen. Activiteitenbegeleiders van het verpleeghuis ook niet. Zo gaat het nu al acht weken. Mams mag niet meer van haar afdeling af, ook al zijn haar luchtwegen weer gezond. Zeven weken lang had ze alle symptomen van Corona, behalve koorts. Een jonge basisarts zei dat ze een zware verkoudheid had. Daar kreeg ik de zenuwen van. Ze werd niet getest op Corona terwijl dat toen wel al heerste. Vanaf dat er getest werd, waren de klachten bij mijn moeder verdwenen. Had ze nu geen test moeten krijgen om te zien of zij het al gehad heeft?
Ondertussen heeft ze nauwelijks nog beweging. De rit van haar kamer naar de huiskamer is maar drie stappen en verder mag ze niet meer. Er wordt niet of nauwelijks iets met de bewoners ondernomen. Ze zitten de hele dag stil aan de tafel en kunnen geen kant op. Dat is niets voor mijn moeder. Bewoners van andere afdelingen uit het verpleeghuis mogen inmiddels weer de tuin in. Buitenlucht is nu juist nog belangrijker, zeker als je de hele dag in zo’n verpleeghuis atmosfeer zit.
Hopelijk kan mijn moeder binnenkort weer naar de tuin, naar de rolstoel gymnastiek en fietsen bij de fysio, naar haar zanggroep, naar bloemschikken en naar de leuke optredens. Al deze dingen moet zij nu missen in haar allerlaatste levensfase. Ik vraag me af wanneer mama weer als van ouds naar haar geliefde luisterboeken kan luisteren? Want ook dat kan niet en ik mag er nog steeds niet bij. Wie zet haar favoriete televisie programma nu voor haar aan? Wie maakt haar bril schoon? Mams zei dat ze steeds, met een hand, heel voorzichtig haar bril uit de koker haalde en er weer in stopte, zo kon ie niet meer vuil worden. De verzorgers hebben al jaren geen tijd voor al deze essentiële zaken.
In de persconferenties reppen de heren nauwelijks iets over de nog gezonde ouderen die in dit uitzichtloos gevangenschap zitten. Hoe gaan we wel goed zorgen voor onze nog gezonde ouderen op kleinschalige woonafdelingen waar Corona heerst in verpleeghuizen?

Mijn blog is ook geplaatst door:

https://mantelzorgelijk.nl/ 

en op:

https://www.clientenbelangamsterdam.nl/actueel/nieuws/blog-gezonde-ouderen-verpleeghuizen-met-corona

(Heel veel dank aan hen voor het plaatsen)

Domme lock down voor hulpbehoevende ouderen

De situatie zoals die momenteel rondom Corona in onze verpleeghuizen gaande is, raakt kant noch wal daar waar het gaat om onze hulpbehoevende nog Corona vrije ouderen. Je kan niet langer volhouden dat er voor deze groep mensen sprake is van een intelligente lock down. Onze ouderen zouden voldoende moeten worden beschermd tegen Corona, hetgeen niet gebeurt en ook niet mogelijk blijkt. Jonge militairen die geneeskundige opleidingen volgen worden momenteel als vrijwilligers in de verzorgingshuizen aan het werk gezet. Natuurlijk heb ik veel respect voor deze jonge militairen, laat dat duidelijk zijn. Zij zijn er om de Corona vrije hulpbehoevende ouderen te verzorgen op afdelingen waar ook Corona patiënten in quarantaine aanwezig zijn. Deze jonge soldaten hebben alleen helaas met deze ouderen geen enkele band of ervaringsdeskundigheid opgebouwd.
Wij, de mantelzorgers, vaak eerste contactpersonen, zijn de dochters, zonen, partners of andere naasten. Wij hebben onze ervaringsdeskundigheid door de jaren heen al lang en breed opgebouwd. Hoezo zouden wij wel verwijtbaar zijn als wij Corona binnenbrengen, terwijl de vaak ernstig tekortschietende zorg en de nieuwelingen zonder ervaring dat dan niet zouden zijn?

Mijn moeder van vijf en tachtig is halfzijdig verlamd en kan daardoor maar een arm en hand gebruiken. Zij is echt niet de enige die heel hard extra hulp nodig heeft in deze tijd. Het komt nu nog veel harder aan als de zorg het met de hygiëne niet zo nauw neemt in de verpleeghuizen. De eerst verantwoordelijke verzorgers in verpleeghuizen zijn nu nog minder aanspreekbaar, t.b.v. de ouderen, dan voordat er een pandemie uitbrak. Dit heeft alles te maken met dat juist die verzorgers nu nodig zijn bij de Corona patiënten die in quarantaine zitten.
Het was al vaak eerder een uitzondering dan een regel, dat verzorgers mijn moeder hielpen met haar handen wassen na haar toiletbezoek. Hoe was dat dan nu, nu de ouderen alle redenen hadden om hun nagels te verbijten? Zowel aan mijn moeders handen als aan mijn moeders voeten werden zes weken lang haar nagels niet schoon gemaakt en niet geknipt.
Mijn moeder liet ook weten dat ze die mooie nieuwe dekbedhoes die ik vorige week bracht nog steeds niet gezien had. Ik doe nog steeds haar was en weet natuurlijk heel goed welke dekbedhoes er dan nu al zeventien dagen op haar bed lag. Tja, wij vinden maar een wasmachine en een droger voor een afdeling van veertien mensen nu eenmaal niet zo fris. Inmiddels waren haar haren vandaag ook al negen dagen niet gewassen. Ze had al die tijd geen douchebeurt gekregen. Dit soort dingen zijn wij als mantelzorgers dus al jaren gewend. Veel verzorgers werken met hart en ziel om alle kwaliteit in de zorg hoog te houden, het is alleen niet genoeg. Het archief met schrijnende voorbeelden van wat er de afgelopen vier jaar mis ging en ontbrak, is veel te groot en kost teveel energie. Vanaf dat mijn moeder afhankelijk is van de zorg heb ik ingesprongen, wel vijftien uur per week of meer. Nu moet ik machteloos toekijken hoe mijn moeder verwaarloosd wordt en zo zijn er velen met mij.

Ervaringsdeskundigen met jarenlange ervaring worden geweerd en jongeren die totaal geen verstand hebben van onze dierbaren die mogen wel naar binnen. Er is niet of nauwelijks tijd en hulp om deze mensen goed in te werken. Het verschonen van het bed en het douchen, het wassen van mijn moeders handen en haar is al teveel gevraagd en dat is nog maar een tipje van de sluier.

Dat jongeren zonder ervaring en de ernstig tekort schietende zorg geoorloofd mogen zijn om Corona het verpleeghuis binnen te brengen, zonder dat zij verwijtbaar zijn terwijl wij als dierbare naasten met jarenlange verzorgende ervaringen dat niet zijn is niet langer acceptabel.
De verzorgers kunnen de kwaliteit van de zorg voor onze ouderen al jaren niet waarborgen, net zo min als dat zij de bescherming tegen Corona kunnen garanderen. Daarbij als de zorg niet verwijtbaar is, dan zijn de mantelzorgers dat evenmin. Het is de hoogste tijd dat de ouderen die het overleefden hun broodnodige hulp weer kunnen krijgen en bovenal dat zij zelf mogen beslissen over hun lot. Niets is minder intelligent dan deze domme lock down in de verpleeghuizen.

Mijn blog is ook geplaatst door:

https://mantelzorgelijk.nl/  (Heel veel dank aan hen voor het plaatsen)