Personeel dat zo met ouderen omgaat mag van mij de zorg uit

Dagelijks maak ik als mantelzorgster voor mijn moeder die 85-plusser is, onnodige stress mee in het verpleeghuis. Vijftien uur of meer per week verleen ik assistentie aan mijn moeder die halfzijdig verlamd is door een herseninfarct. Dat doe ik nu bijna vier jaar. Ik moest mijn moeder verhuizen uit het vorige zorgcentrum vanwege langdurige verbouwingen. Dat was de tweede verhuizing voor haar binnen drie jaar. Verhuizen hoort thuis in de top tien van stressvolle gebeurtenissen en voor 85-plussers telt dat dubbel. Over de ouderenzorg wordt vaak gezegd dat alles aan de politiek ligt. Op de verpleeghuisafdeling waar mijn moeder nu woont zie ik dat sommige verzorgers dingen zeggen en doen die ook anders kunnen. Hardhandig en snauwerig omgaan met ouderen die kwetsbaar zijn en pijn hebben en ze dan kleinzerig noemen, lijkt mij niet nodig maar het gebeurde. Dan heb je niet goed begrepen waar je werk in deze over gaat.

Ouderen die bepaald voedsel niet kunnen eten vanwege stikgevaar, constipatie of allergieën moet je zulk voedsel dus niet geven en dat gebeurt tegen beter weten in toch omdat het makkelijker uitkomt. Een van de evv’ers op de afdeling waar mijn moeder afgelopen augustus kwam te wonen, gaat over het eten maar vertikte het om van mij aan te nemen dat mijn moeder bepaald voedsel niet kon eten. Meerdere keren had ik duidelijk uitgelegd waarom. Inmiddels had ik het door de arts en de diëtist laten oppakken.
Helaas kreeg mijn moeder laatst weer drie dagen voedsel waarvan bekend was dat ze het vanwege stikgevaar en allergie niet mocht hebben. Op alledrie de avonden werkten er evv’ers die prima op de hoogte waren van mijn moeders voedingslijst. Toen ik een van de flexwerkers vroeg wat mijn moeder gegeten had, omdat ze op een van die avonden zelf vertelde dat ze niets gegeten had zei de flexwerkster: ’je moeder wou het eten niet dus heeft ze niets gegeten’.  ‘Jij weet toch dat mijn moeder geen rijst met pindasaus mag eten?’ Zei ik. Haar antwoord was: ‘dan kook je zelf maar voor je moeder’.
Nadat ik dit een paar dagen later in het bijzijn van mijn moeder vertelde aan de evv’er die over het eten gaat, richtte deze zich naar mijn moeder met de woorden: ‘mevrouw u weet zelf heel goed dat u hierover liegt.’ Op dat moment kon ik alleen maar denken: ‘Hoe onprofessioneel kan je zijn en bovendien was zij met mij in gesprek hierover en niet mijn moeder.’  Ze sprak mijn moeder aan alsof ze een kleuter was die straf verdiende. Personeel dat zo met ouderen omgaat mag van mij de zorg uit.

Tegen adviezen van ergotherapeuten, artsen en diëtisten ingaan is in mijn ogen je werk niet goed doen. Zo wordt mijn moeder verkeerd in haar rolstoel gezet. Hierdoor staat haar kniegewricht overduidelijk zichtbaar naar binnen gebogen, hetgeen zeer pijnlijk is voor haar knie- en heupgewricht. Daar heb ik al heel vaak een demonstratie voor aan het personeel gegeven, zodat zij zien hoe makkelijk het is om haar goed in haar stoel te zetten. Naar mijn ervaringsdeskundigheid wordt niet geluisterd. Elke dag vind ik mijn moeder fout in haar stoel.

De ergotherapeut in het vorige zorgcentrum had dit op mijn verzoek, na lange strijd met de verzorgers daar, opgepakt. Nu moet ik in dit verpleeghuis opnieuw door deze ellende heen. Dit soort dingen zijn erg frustrerend. Het is overduidelijk dat het voor mijn moeder onnodige schadelijke gevolgen heeft. Als je halfzijdig verlamd bent, niet meer kan lopen en nog maar één werkende arm hebt, zoals mijn moeder, dan heb je hulp en begrip nodig en dan kan je niks met hardhandigheid en beledigingen. Daarbij is mijn moeder een 85-plusser die als kind op een verschrikkelijke manier de oorlog meemaakte. Die gun je dan toch een veilig gevoel, een beetje vertrouwen en een gezellige oude dag?

Gelukkig zijn er ook veel verzorgsters in het verpleeghuis die hun vak goed verstaan. Aan deze professionele dames en heren toon ik regelmatig mijn waardering.