Gemixte Gevoelens

Wij als mantelzorgers mogen nu, na dertien weken onze dierbaren nog steeds niet vrijuit zien en verzorgen. Voor bewoners van verpleeghuizen en hun naasten zoals mantelzorgers, is de geest van deze tijd verwarrend, diep triest en om van uit je vel te springen. Dubbele gedachten en gevoelens wisselen elkaar af. Daar betrap ik mezelf op en ik lees en hoor anderen erover.  Deze tijd vraagt voortdurend om aanpassingen en tegelijkertijd zijn er allerlei vragen. Het is verschrikkelijk pijnlijk om onze naasten op deze manier te verliezen of om te zien hoe partners, ouders, zussen, broers, tantes en ooms achteruit gaan terwijl wij niets mogen doen.  Pandemische maatregelen van de overheid en verpleeghuizen, richtten ons en onze dierbaren zowel fysiek als psychisch op deze manier hartverscheurende schade aan. In maart en april stierven er in de verpleeghuizen twee keer zoveel mensen als voorheen. Tijdens het ziek- en/of sterfbed mochten er geen naasten aanwezig zijn. Mensen ouder dan zeventig w

In week tweeëntwintig, na tien weken, kon ik als 1e contactpersoon een tijdstip reserveren om mijn moeder een uurtje te zien. Al vier jaar verzorgde ik haar, normaal..., noodgedwongen twintig uur per week. Voor de afspraak mochten wij kiezen waar we de ontmoeting wilden laten plaatsvinden. Samen naar buiten in een rustig deel van de buurt met de nodige bescherming, afstand en mondkapjes, had onze voorkeur. In haar eigen kamer wilde ik haar niet ontmoeten, ik mocht dan niets aanraken en dat idee frustreerde mij. Aan de slechte hygiëne in de kamers van de bewoners is vast niet veel veranderd. Eens per week zijn er schoonmakers voor het in sneltrein tempo schoonmaken van toiletten, wastafels en vloeren in de kamers van de bewoners. Dat is al jaren zo. Zouden de schoonmakers nu dan ook wekelijks de deurknoppen schoonmaken? Stof afnemen is nooit tijd voor. De vuilnisbak in de badkamer wordt verschoond terwijl iedere keer de pedaalemmer in de kamer overvol met vuil achter bleef, net als de

In week twintig las ik de blog van Marjolijn Bruurs van Mantelzorgelijk waarin zij mantelzorgers opriep om met goed nieuwsberichten te komen. In de grote diversiteit aan zaken rondom mantelzorgers, is een grote diversiteit aan goed nieuwsberichten te bedenken. Persoonlijk vroeg ik mij onmiddellijk af: ‘Wat kan ik in de geest van deze tijd, in het kader van goed nieuws over verpleeghuizen met Corona schrijven?’ Bij mijn grijze massa kwam het volgende naar boven: ‘Het zand moet eerst de oester irriteren en dan pas verschijnt de parel.’ Voor mij ligt het goede nieuws nu namelijk grotendeels in die wijsheid verscholen. Mijn moeder van vijfentachtig zit, net als vele anderen, vanwege Corona en bij wijze van bescherming, inmiddels negen weken opgesloten, in een kleinschalige woonafdeling voor mensen met niet aangeboren hersenbeschadigingen. Bij mijn moeder die nog behoorlijk scherp van geest is, is de wereld nu vele malen kleiner geworden, door de, zoals zij dat zelf noemt: ‘gezondheidsoorlo

Je stuurde een handkus op die foto die ik vorig jaar van jou maakte. We waren toen onderweg naar de supermarkt, jij in je rolstoel en ik erachter. Die foto had ik gisteren, op moederdag, op mijn telefoon in handen. In gedachten stuurde ik jou een dikke pakkerd terug. Afgelopen weken kon ik twee keer op raambezoek bij jou. De eerste keer met het hoogwerkers bedrijf Riwal uit Dordrecht. Belangeloos kwamen deze mannen voor veertien bewoners langs zodat hun dierbaren één voor één omhoog konden met de hoogwerker. Zelfs een hondje mocht mee naar de derde verdieping, om een dame, die op die dag 97 werd, te kunnen begroeten bij het raam. Jouw raam spiegelde zo erg dat ik je nauwelijks kon zien door de zon die erin scheen. Jij kon mij wel goed zien en het was heel leuk om mee te maken. Een paar weken later mocht ik nog eens bij je op raambezoek. Dit keer in het bakkie dat aan de hijskraan van de brandweerauto vastzat. Ook de brandweermannen hesen meerdere mensen naar boven, om hun dierbaren bi

De situatie zoals die momenteel rondom Corona in onze verpleeghuizen gaande is, raakt kant noch wal daar waar het gaat om onze hulpbehoevende nog Corona vrije ouderen. Je kan niet langer volhouden dat er voor deze groep mensen sprake is van een intelligente lock down. Onze ouderen zouden voldoende moeten worden beschermd tegen Corona, hetgeen niet gebeurt en ook niet mogelijk blijkt. Jonge militairen die geneeskundige opleidingen volgen worden momenteel als vrijwilligers in de verzorgingshuizen aan het werk gezet. Natuurlijk heb ik veel respect voor deze jonge militairen, laat dat duidelijk zijn. Zij zijn er om de Corona vrije hulpbehoevende ouderen te verzorgen op afdelingen waar ook Corona patiënten in quarantaine aanwezig zijn. Deze jonge soldaten hebben alleen helaas met deze ouderen geen enkele band of ervaringsdeskundigheid opgebouwd. Wij, de mantelzorgers, vaak eerste contactpersonen, zijn de dochters, zonen, partners of andere naasten. Wij hebben onze ervaringsdeskundigheid do

Afgelopen zes weken was het voor veel mantelzorgers onmogelijk om hun dierbare familieleden of bekenden bij te staan in het verpleeghuis. Iedereen die niet in loondienst van het verpleeghuis werkte mocht er plotseling niet meer in. Zelfs mantelzorgers die zich jarenlang meer dan vijftien uur per week nuttig moesten maken, omdat de zorg ernstig tekortschoot, werden abrupt geweerd. Ineens waren de mantelzorgers bezoekers en dus buitenstaanders geworden, zodat de kans op het uitbreken van Corona in de verpleeghuizen verkleind zou worden. Het verdriet in deze duisternis is groot. Tegelijkertijd hadden we dat over voor onze naasten, hoewel de keiharde achteruitgang van de ouderen zeer pijnlijk is. Nu Corona toch om zich heen ging slaan, op bv. kleinschalige woonafdelingen in verpleeghuizen, mogen bewoners die afdelingen niet meer af. Dit betekent dat er nauwelijks nog bewogen wordt door deze ouderen want verder dan drie stappen van hun piepkleine kamertje naar de gezamenlijke huiskamer is

Dagelijks maak ik als mantelzorgster voor mijn moeder die 85-plusser is, onnodige stress mee in het verpleeghuis. Vijftien uur of meer per week verleen ik assistentie aan mijn moeder die halfzijdig verlamd is door een herseninfarct. Dat doe ik nu bijna vier jaar. Ik moest mijn moeder verhuizen uit het vorige zorgcentrum vanwege langdurige verbouwingen. Dat was de tweede verhuizing voor haar binnen drie jaar. Verhuizen hoort thuis in de top tien van stressvolle gebeurtenissen en voor 85-plussers telt dat dubbel. Over de ouderenzorg wordt vaak gezegd dat alles aan de politiek ligt. Op de verpleeghuisafdeling waar mijn moeder nu woont zie ik dat sommige verzorgers dingen zeggen en doen die ook anders kunnen. Hardhandig en snauwerig omgaan met ouderen die kwetsbaar zijn en pijn hebben en ze dan kleinzerig noemen, lijkt mij niet nodig maar het gebeurde. Dan heb je niet goed begrepen waar je werk in deze over gaat. Ouderen die bepaald voedsel niet kunnen eten vanwege stikgevaar, constipati

In de gezamenlijke huiskamer op de somatische afdeling van het verpleeghuis, zie ik mijn moeder aan tafel zitten. Bij alle maaltijden zit ze met dezelfde mensen aan de tafel. Tegenover haar zit Piet, een man van vijfenzestig die een auto-ongeluk meemaakte terwijl hij reed. Zijn drie vrienden overleefden dat ongeluk niet. Hij zit hier in een aangepaste rolstoel en kan geen normaal gesprek meer voeren. Vaak schreeuwt hij plotseling bozig iets dat we niet verstaan. Schuin tegenover mams zit Berte van zestig met haar dikke armen in haar rolstoel te borduren aan het zoveelste zwart met witte kussenhoesje. ‘Hou je hand voor je mond als je hoest Piet’ zegt ze geïrriteerd. Normaliter is ze goedlachs. De ongeveer zeventig jarige Dorine naast mama is broodmager. Meestal zit ze voorovergebogen met haar voorhoofd op de tafel. Ook met haar kan je niet gezellig babbelen. Clive zit ook naast mama, hij lijkt ergens achter in de vijftig, staart voor zich uit met halfdichte ogen, zegt niets, beweeg

De duizend bommen en granaten van Kapitein Haddock uit de avonturen van Kuifje liggen inmiddels ver achter ons. Het kattenkwaad onder de tieners in Nederland werd eind vorig jaar voor de zoveelste keer ingeruild voor dodelijke steekpartijen, hetgeen in dit jaar een staartje kreeg. Er komt namelijk nu een messenverbod. Mocht je dus dit jaar met enge messen worden doodgestoken, dan ben je gerechtvaardigd om de politie te bellen want let op dames en heren, er is tegenwoordig een messenverbod! Dat je dood voor apegapen ligt dat doet er verder niet toe maar dat messenverbod daar gaat het om. Ook nog even over het vuurwerk, elk jaar mocht je officieel pas vuurwerk afsteken op de oudejaarsdag zelf, dat je al een aantal jaren vanaf eind november al van je sokken afgeknald werd, althans bij ons in Amsterdam, dat werd gedoogd.   Net als die rampen, die maakten ook pas uit toen Rutte afgelopen oud en nieuw zelf in Den Haag bij vrienden meemaakte dat het net oorlog was.   Vrij afst