Gemixte Gevoelens

Van de week in het programma ‘weg met dat woord’ van DWDD stelde Tessa Roseboom (hoogleraar in vroege ontwikkeling en gezondheid bij kinderen), dat het woord ‘kwetsbaarheid’ weg zou moeten. Volgens haar zou het woord suggereren dat er ook niet kwetsbare mensen zijn, want iedereen zou kwetsbaar zijn.   Kwetsbaarheid zal inderdaad op een bepaalde manier altijd, in sluimerende vorm bij iedereen aanwezig zijn omdat we nu eenmaal niet van staal zijn. Desalniettemin vind ik het te simpel om het woord kwetsbaarheid alleen vanuit dat perspectief te belichten. Zo kan elk woord wel iets suggereren. Neem bijvoorbeeld vatbaarheid of eigenwijsheid, dat is misschien ook wel bij iedereen aanwezig. Moeten die woorden dan ook weg?   Er zijn veel verschillende vormen en gradaties van kwetsbaarheid. Een mens kan kwetsbaarheid ervaren omdat er fysieke of psychische beperkingen zijn of dat er praktisch iets ergens aan mankeert. Dat geldt zeker niet voor iedereen op elk moment. Er zijn ook mensen

De roker blaast zijn rook in de zuurstof die een niet roker, die zich in dezelfde ruimte bevindt, inademt. Dit geeft een niet roker een benauwd gevoel in de luchtwegen.  Is dat niet de grootste reden waarom de rokersruimtes in de horeca uitgevonden zijn? Mensen die niet goed tegen rook kunnen hoeven dan niet passief mee te roken en kunnen rustig op hun eigen plek blijven zitten.  Als het om chocolade eten gaat dan is het anders. Je kan hooguit in de verleiding komen om ook chocolade te willen eten terwijl je eigenlijk wilt afvallen, maar die keuze maak jezelf. Je word niet van je plek verjaagt omdat je buurvrouw witte chocolade eet terwijl jij niet van witte chocolade houdt. Al die ophef over dat er speciale rokersruimtes moesten komen in de horeca, waar ging dat dan over? Nu heeft Clean Air Nederland de rechter ineens doen besluiten dat het afgelopen moet zijn met de rokersruimtes in horecagelegenheden. Alsof je als horeca baas geen andere dingen aan je hoofd hebt dan a

Het voorval, dat in mijn vorige blog staat wil ik eigenlijk loslaten. Toch lukt het mij slecht om het gegeven dat mijn auto vernield is en dat ik daar nu voor op moet draaien zomaar van mij af te zetten. Ik vraag mij nu af of het zinnig is om een camera op mijn geparkeerde auto te richten. Zelf weet ik niets over camera’s en de regels en wetten die horen bij het plaatsen ervan, laat staan dat ik weet over hoe mijn medeburgers erover denken als ik een camera zou richten op de openbare ruimte, met als doel om mijn eigen auto in de gaten te houden. Onderzoek In twee besloten groepen op Facebook waar ik bij ingeschreven sta plaatste ik een oproep. In die oproep heb ik mensen uit de groep gevraagd of ze ervoor of ertegen waren als een buur een camera richt op zijn of haar auto op de openbare parkeerplaats. Ook heb ik uitgelegd waarom ik die oproep plaatste, door wat er met mijn auto was gebeurd. Voors en tegens Sowieso waren er in twee dagen ongeveer honderd mensen die hierop re

Afgelopen woensdag stond ik op het punt om een van de meiden uit ons popkoor op te halen voor een avond zingen. Op het moment dat ik mijn voordeur dichttrok realiseerde ik mij dat ik de sleutels binnen had laten liggen. Ik ja, die altijd drie keer nadenk voordat ik mijn deur sluit had zomaar genoegen genomen met de vluchtige gedachte dat de sleutels wel in mijn zak zouden zitten. Het geluk aan mijn zijde was dat ik de reservesleutels bij een goede vriend om de hoek had liggen en die was thuis. Ik belde mijn koorlid en legde haar uit waarom ik later zou zijn. Beneden stapte ik Dolly, mijn auto in. Onder de ruitenwisser zag ik een opgevouwen briefje liggen. Vanwege tijdgebrek besloot ik eerst mijn reservesleutels te halen en mij dan later over dat briefje te ontfermen. Gelijk toen ik wegreed voelde het alsof Dolly de auto van Fred Flinstone was, zo hobbelig. Ik stopte en stapte uit. In de schemer inspecteerde ik een lekke band. Hard schreeuwde ik iets lelijks. Voorzichtig reed ik Dolly